Boogie Boy (B) Rhythm 'n Blues Bar Eduard Hove (27-01-2020) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Bar Eduard info band: Boogie Boy © Rootsville 2020

"Boogie Boy", pseudoniem van Paul Ambach (Antwerpen, 21 maart 1948) is een Vlaams blueszanger, pianist en ex-concertpromotor. De brave man is nu bijna 10 jaar met pensioen en zijn wijntje komt live steeds beter op dronk, dat mochten een uitzinnig enthousiast publiek alsook ondergetekenden meemaken in een tjokvolle Bar Eduard, die voor deze heuglijke gelegenheid “Sold Out” mocht afficheren.

Met Chris Van Nauw aka Little Chris op gitaar, zoon Nathan alias N8N Ambach op drums en tweede stem en Bert Embrechts op bas met 2 extra blazers kon er natuurlijk ook niet veel misgaan en het koperkleurige patina in de immer viriele strot van Mr Ambach trok heftig van leer en wal met een broeierig “I got my Mojo working”. Het heerlijke bekkentrekken van BB en de vocale steun van Nathan Ambach, met een prachtige witte soulstem, trokken het niveau van “Hoochie Coochie Man” zienderogen omhoog en de ambiance viel vanaf seconde één al met bakken uit de lucht in Bar Eduard. Na Muddy Waters, mocht ook brother Ray (Charles) niet ontbreken mits een funky door Bert Embrecht knetterende bassolo ingeleid “Halleluja, I love her so”, met een glansrol voor blazer Louis Johnson. In BB Kings’ “Let the good times roll” speelde Little Chris dan weer de sterren van de hemel en met behulp van mooi meerstemmig gezang vuurde Boogie Boy zijn kornuiten en ons allen aan à la Cab Calloway, ambiance in den barak tot en met !

Dan mocht zoon Nathan het vocaal overnemen met wéér eentje van BB King “How blue can you get?” waarin ruimte werd voorzien voor de obligate blueswandeling in het publiek en vader Ambach met een zeer subtiele touch soulvolle noten toverde uit zijn klavieren. “I got a woman” kreeg na een intro met een streepje Richard Clayderman een vocale gospelintro die collectief werd georchestreerd en aangevuurd door BB en voorwaar een New Orleans outro meekreeg, het zweet gutste ondertussen van de muren en N8N mocht een end wegrappen en een streep Prince meescatten: they sure made us feel allright !!! Dan over naar hoogtepunt “The Thrill is gone” waarbij Mister BB introgewijs een soulvolle notenlawine uit zijn pianootje wrong als ging het om een klaterend riviertje, ondertussen stond Paul Ambach drijvend in het zweet te grijnzen bij de mooie gitaar- bügeltrompetsolo’s van zijn virtuoze vrienden op het podium.

Bert Embrechts trakteerde ons nog op een lel van een bassolo en dan was het hoogtijd voor een pauzeken. Ene Loic Johnson had aan het begin van de tweede set het exquis musicerende gezelschap vervoegd en mocht het door N8N tenenkrullend mooi gezongen “Georgia” fraai begeleiden op de saxofoon, jawel. BB zette dapper door met “Going down slow” (I’ve had my fun, if I don’t get well no more) en dan was het daverende hoofdstuk James Brown aangebroken.  Dit werd ingeluid met een viriel pompend “Sex Machine” waarbij de saxofoon én bespeler Loic  Johnson en N8N het publiek indoken voor een rondje saxsalvo’s, rap & scat & dance moves met een lap George Clinton “We want da Funk” en een ziedend orchestra in een heuse medley (“Papa was a Rolling Stone”, “Fever”, “Dance Little Sister”, …). BB (72 in maart !) ging zowaar op zijn pianokruk staan swingen en mocht als vanouds met zijn microfoon jongleren en we gingen stilaan richting grande finale met een zinderend “What I say”.

Dit zou inderdaad niet misstaan op Tomorrowland of Pukkelpop en anno 2020 staat de act van Boogie Boy meer dan ooit op punt, mét stip nog wel ! 6 man on stage, en de vette funkparty denderde maar verder en tijdens Spencer Davis (of de jonge Steve Winwood) zijn “Gimme some lovin’” kwam het plafond ei zo na naar beneden. Het regende blijdschap en one liners als daar zijn “Boogie Boy is da name, music is the game, wherever you go” en daar bleek geen letter van gelogen. Bisser was een koninklijk “Bring it on home to me” met flarden “Amazing Grace” en “When the Saints come marching in”. Kortom: une experienza magica, weliswaar als haringen in een ton maar dat kon en mocht de pret niet drukken. Een concert met tonnen liefde voor muziek, vakmanschap en pure virtuositeit waar de passie vanaf spatte, een ware hattrick van good old BB: was deze Antwerps-Joodse telg een Romein geweest , dan mocht hij van ons elke week het Colosseum platspelen: don’t go tot he doctor, go see that Boogie Boy ! Op 5 februari aanstaande speelt ie met zijn gevolg in La Machine in de Brusselse Sint-Gorikswijk, gaat dat zien !!